Ik geloof mijn denken niet meer

Een tijdje terug gebeurde er iets fundamenteels; er vond een grote transformatie in mezelf plaats. Zomaar terloops leek het wel. Ik was er niet op bedacht en niet speciaal naar op zoek. Ineens verrees er een besef waarvan ikzelf verbaasd was. ‘Ik geloof mijn denken niet meer’, kwam er in mij op. Deze gedachte was méér dan ‘n idee, het was een wéten! Al snel kon ik dit inzicht omarmen als een geschenk.

Regelmatig hoor ik van mensen uit mijn omgeving de verzuchting dat zij minder zouden willen denken. Ikzelf, lang een Groot Denker geweest, herken maar al te goed dat verlangen naar rust en stilte in het hoofd.

In de ochtend tobberig wakker worden, overdag piekeren, ’s avonds in bed voortrazende gedachtes, ’s nachts wakker worden met ’n dwingend bedenksel; de hersenarbeid schijnt zelden pauze te nemen. Neurotische reflecties, wereld bestormende ideeën, eindeloze innerlijke nabeschouwingen, een mateloos wikken en wegen, een ongebreidelde fantasie etc…. Maar leidt al dat prakkiseren ergens naar toe? Is het zinvol?

Maar toch, het denken is wat ons onderscheidt van alle andere levensvormen? Het is waardoor de beschaving, zoals wij die kennen, mogelijk is? Absoluut waar, maar dit stukje gaat niet over nuttig en bruikbaar denken maar over die niet aflatende stroom gedachtes die de oorzaak is van grote onrust. Onrust die zich vaak uit in het alsmaar bezig (moeten) zijn. Of soms gebeurd het tegenovergestelde; de golf gedachtes is zo groot dat je er door verlamd wordt.

Maar of het nu het een of het ander is, je probeert er op allerlei manieren aan te ontkomen. Het (h)erkennen van deze waarheid kan al een grote verschuiving teweeg brengen. Want (h)erkennen is ’n eerste stap naar meer bewustzijn van hoe je eigen denken je in beslag neemt. En de enorme inpakt die het op je heeft.

Je kunt dan misschien tot het inzicht komen dat er Bewuste Actie nodig is om de toevloed aan gedachtes in goede banen te leiden. Soms is iets ontspannends doen genoeg maar soms lijkt niets te helpen; het denken is jou de baas. Er is dan een wezenlijke verschuiving nodig om er korte metten mee te maken.

Het inzicht wat ik kreeg ‘ik geloof mijn denken niet meer’ scheen er zomaar ineens te zijn maar feitelijk komt zo’n besef helemaal niet vanzelf. Het is een gevolg van de inspanningen die ik mij heb getroost om mijn denken de juiste plaats te geven. En als gevolg van die inzet krijgt een dieper weten de kans om helder aan de oppervlakte te komen. Dat is wat er gebeurde.

Er is één beweging nodig om uit je denken te stappen en dat is het besluit om het te dóen. Echt waar, meer is het niet. En toch, in al zijn eenvoud is het niet makkelijk en niet vanzelfsprekend. Want het is ’n stap die je telkens en telkens weer bewust moet maken omdat in de momenten van onbewustheid het denken, als een automatische piloot, zijn plaats weer inneemt.

De vraag is dus hóe je bewustzijn te vergrote zodat het denken je niet opeet. Zowel de energetische meditaties als de yogalessen van de Goede Stroom geven inzichten en handvatten over hóe en waarom je (gerust) het denken kunt loslaten. Je wereld stort niet in, je leven is niet voorbij wanneer je loslaat. Sterker nog, je gaat ongekende kanten van jezelf ontdekken die je nooit kunt kennen wanneer je hoofd vol zit.

Ik hoop je binnenkort te verwelkomen bij een van de activiteiten van DeGoedeStroom!